ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 17 พระและนักปรัชญา ริชาร์ด คัมเบอร์แลนด์ (Richard Cumberland) เขียนขึ้นใน ค.ศ. 1672 โดยสนับสนุนว่าความเป็นอยู่ที่ดีของเพื่อนมนุษย์นั้นสำคัญต่อ "การเสาะแสวงหาความสุขของเราเอง" (pursuit of our own happiness)[2] จอห์น ล็อก เขียนใน A Letter Concerning Toleration ไว้ว่า "สิทธิส่วนบุคคลที่ผมเรียกว่า ชีวิต เสรีภาพ สุขภาพ และความเกียจคร้านทางกาย และการถือครองวัตถุนอกกาย..." ล็อกเขียนในผลงาน Essay Concerning Human Understanding ใน ค.ศ. 1693 ว่า "ความสมบูรณ์สูงสุดของธรรมชาติทางปัญญาอยู่ที่การแสวงหาความสุขที่แท้จริงและมั่นคงอย่างระมัดระวังและอย่างต่อเนื่อง"[3]

ล็อกไม่เคยเชื่อมโยงสิทธิธรรมชาติเข้ากับความสุข แต่ใน ค.ศ. 1693 ผู้ต่อต้านทางปรัชญาของล็อก ก็อทท์ฟรีด วิลเฮล์ม ไลบ์นิซ ได้เชื่อมโยงทั้งสองเข้าด้วยกันในผลงาน Codex Iuris Gentium[4] หนังสือ The Religion of Nature Delineated ใน ค.ศ. 1722 ของวิลเลียม วอลลาสตัน อธิบายถึง "นิยามที่ถูกต้องที่สุด" ของ "ศาสนาธรรมชาติ" ว่าเป็น "การแสวงหาความสุขโดยการปฏิบัติตามหลักเหตุผลและความจริง"[5] ในหนังสือแปลเป็นภาษาอังกฤษจากผลงาน Principles of Natural and Politic Law (หลักการกฎหมายธรรมชาติและการเมือง) ของ Jean Jacques Burlamaqui ใน ค.ศ. 1763 ยกย่อง "การแสวงหาอันสูงส่ง" ของ "ความสุขที่แท้จริงและมั่นคง"[6]

ในมาตราที่หนึ่งและที่สองของคำประกาศสิทธิรัฐเวอร์จิเนีย ซึ่งมีการลงมติยอมรับอย่างเป็นเอกฉันท์โดยการประชุมใหญ่ผู้แทนรัฐเวอร์จิเนีย เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1776 และเขียนขึ้นโดยจอร์จ เมสัน มีข้อความดังนี้

ที่ว่ามนุษย์ทุกคนมีเสรีและอิสระเท่าเทียมกันตามธรรมชาติ และดำรงไว้ซึ่งสิทธิบางประการอยู่ในตัว ซึ่ง เมื่อพวกเขาเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมของสังคม พวกเขาเหล่านี้ ไม่อาจ ไม่ว่าจะโดยวิธีการใด กีดกันหรือขจัดลูกหลานของพวกเขาไปได้ กล่าวคือ ความเพลิดเพลินในชีวิตและเสรีภาพ ด้วยความหมายของการได้มาและถือครองทรัพย์สิน การแสวงหาและการได้รับความสุขและความปลอดภัย

เบนจามิน แฟรงคลินเห็นด้วยกับโทมัส เจฟเฟอร์สันในสบประมาณการคุ้มครอง "ทรัพย์สิน" ว่าเป็นเป้าหมายของรัฐบาล มีบันทึกว่า แฟรงกลินเห็นว่าทรัพย์สินเป็น "สัตว์สังคม" และดังนั้น เขาจึงเชื่อว่าควรจะเรียกภาษีจากทรัพย์สินเป็นหนทางในการจัดหาเงินแก่ประชาสังคม[7] คำประกาศอิสรภาพสหรัฐอเมริกา ซึ่งส่วนใหญ่ร่างขึ้นโดยเจฟเฟอร์สัน ได้รับการลงติรับโดย สภาภาคพื้นทวีปที่สอง เมื่อวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1776 ข้อความในส่วนที่สองของคำประกาศอิสรภาพปรากฏดังนี้

เราถือว่าความจริงต่อไปนี้เป็นสิ่งที่ประจักษ์แจ้งอยู่ในตัวเอง นั่นคือ มนุษย์ทุกคนถูกสร้างขึ้นมาอย่างเท่าเทียมกัน และพระผู้สร้างได้มอบสิทธิบางประการที่จะเพิกถอนมิได้ไว้ให้แก่มนุษย์ ในบรรดาสิทธิเหล่านั้นได้แก่ ชีวิต เสรีภาพและการเสาะแสวงหาความสุข

แนวการวิเคราะห์ที่แตกต่างออกไปว่าด้วยจุดกำเนิดของวลีนี้เสนอโดย แกรี่ วิลส์ ในหนังสือ Inventing America: Jefferson's Declaration of Independence[8] วิลส์แย้งว่า "การแสวงหาความสุข" นั้นไม่ได้หมายถึงทรัพย์สินหรือความสุขส่วนบุคคล แต่เป็นความสุขของส่วนรวม เขาย้อนแนวคิดที่ว่าการแสวงหาความสุขของสาธารณะของรัฐบาลนั้นอยู่ในแนวคิดของสิทธิอันโอนให้แก่กันไม่ได้ของมนุษย์ของฟรานซิส ฮัทชีสัน มิใช่จอห์น ล็อก